Σκέψεις οικογενειακές

Και είμαστε πέντε χρόνια μετά...και η ζωή μας άλλαξε.

‘Ανθρωποι πέρασαν, προσπέρασαν, ξεχάστηκαν.

«Μην τυχόν κοιτάξεις πίσω, στήλη άλατος θα γίνεις», έτσι μας έμαθαν.

Κι εμείς σαν καλά παιδάκια που είμαστε, αυτό κάναμε.

Ακούσαμε την μαμά μας που πάντα μας έλεγε να κοιτάμε μπροστά.

Και φτάσαμε εδώ που είμαστε...που είμαστε;

Πριν απο μερικούς μήνες ένας φίλος «ταξιδιάρης» επέστρεψε από μια εξόρμηση. Το ίδιο βράδυ αργότερα αναρωτήθηκα:

<<...στα μαγικά λιβάδια της γαλήνης ο Ιππότης στράφηκε προς το παράθυρο.
Σαν να μιλούσε ψηλά, στον ουρανό, στον ήλιο, στο φεγγάρι, στην ζωή που δεν έζησε.

-Τι κάθεσαι και δεν ακούς;

-Του ταξιδιού η μυρωδιά σε γύρισε απ τα ξένα;

-Μην ακούς την μπόρα της ψυχής που λιώνει.

-Κράτα την ξαναμένη ανάσα σου, δεν χρειάζομαι συντρόφους από αίμα.

Δεν πήρε απάντηση ποτέ. Δεν τού φτασαν ποτέ τα φιλιά του ονείρου. Με το σκοτάδι, στην βροχή, περπατούσε προς άγνωστον κατεύθυνση. Χαράδρες καταπράσινες, θάλασσες βαθιές, εικόνες μυθικές. Τίποτα δεν τον γέμισε, κανένας δεν του πρέπει.

-Τι ψάχνεις ξέρεις;

-!!!!!

-Να μάθεις. Αλλιώς αυτό που ψάχνεις δεν θα σε βρεί ποτέ.>>

Και σήμερα θα μπορούσα να προσθέσω:

Η άγνοια παρέχει ασφάλεια, ότι δεν ξέρεις δεν σε πληγώνει.

Η άγνοια διοχετεύει στην ζωή μας μυστήριο, ερεθίσματα προς εξερεύνηση.

Η άγνοια ταιριάζει στους γενναίους, είναι πάντα έτοιμοι για οτιδήποτε.

Τελικά; Συμπέρασμα δεν βγαίνει. Back to bed…